Dag 6 Het houdt op

Iedereen bedankt voor het reageren. Het is altijd zo leuk om te lezen dat mensen met je mee aan het reizen zijn. Maar ik was nog niet helemaal klaar met mijn reis. Ook de laatste dag moest nog opgeschreven worden. Want daarin maakte we ook nog genoeg leuke dingen mee die ik niet wil vergeten. Dus hierbij onze laatste dag. Het was een geweldige vakantie, van begin tot eind.

Vandaag gaan we weer naar huis. Het gevoel is heel dubbel. Enerzijds willen we nog lang niet weg maar anderzijds mis ik de meisjes thuis echt wel heel erg en wil ik ze nu wel weer gaan zien en beethouden. Het scheelt wel dat wel zo’n beetje alles wat op ons verlanglijstje hebben gedaan wat  menselijk in een 6 daagse vakantie week te proppen was. We hebben deze vakantie tot op de laatste seconde benut. Echt alles eruit gehaald wat er maar uit te halen was en ik weet zeker dat ik nu 2 cm gekrompen ben van slijtage aan mijn benen. Voor gezondheidsredenen is het beter dat we er nu een eind aan gaan breien want het was wel een slijtage-slag hoor.

Dit keer was ik weer vroeg wakker maar de rest sliep nog lekker verder en we hadden weer een wat latere start want we hadden toch niet echt grote plannen meer. Om half acht kwam er wat beweging in de tent en gingen Claudia en ik op onze gemak de koffers weer inpakken. Dat ging heel soepel en ik was bijzonder trots op mijzelf dat ik het voor elkaar had gekregen dat alles makkelijk in de koffers paste en dat de ritsen ook zonder problemen dicht gingen. Meestal is dit precies het tegenovergestelde. Dan gaat er een op zitten, probeert de ander de ritsen bij elkaar te krijgen en houden we onze vingers gekruist als we hem aan de weegschaal optillen. Dat was nu allemaal niet nodig. Op een paar aardigheidjes voor de meiden na hebben we niets gekocht en alles paste er prima in. Zo! , dat gaat me vast niet nog eens lukken.

Toen alle koffers ingepakt waren gingen we naar beneden om te gaan ontbijten. Bij de conciërge nog even nagevraagd hoe laat we nu precies uitgecheckt moesten zijn en dat was  om twaalf uur. Dat was een mooie tijd want we zouden om half één door een busje opgehaald worden die ons naar JFK vliegveld zou brengen. Dan konden we de koffers in de kamer laten staan en ook nog even een keer van het toilet gebruik maken voordat we weg gingen.

Maar eerst ontbijten. We gingen naar dezelfde als waar we op dag 2 ook waren geweest. Dit ook omdat daar een ATM in de zaak staat en de dollars vliegen echt je portemonnee uit. Nu konden we het op deze manier nog even aanvullen. Na het ontbijt liepen we nog een rondje waar we probeerde nog wat winkels af te lopen.

Dit lukte prima en het thuisfront was ook zeer in hun nopjes met want we hadden meegenomen. Ook lukte het nog op de valreep om een laatste vink bij onze bucketlist te kunnen zetten. Je heb op Times Square een plek waar je moet gaan staan en daar staat een camera op gericht. Als je daar gaat staan dan ben je op een heel groot scherm te zien en is het net alsof je onder een grote gele paraplu staat. Al een paar keer hadden Claudia en ik dit deze week al gezien maar als wij ernaar toe liepen dan was deze net weer voorbij. Het gebeurt zo om de zoveel minuten, ik heb echt geen idee hoeveel maar lang genoeg zit ertussen, dat wij er niet op gaan staan wachten. Nu liepen we ook over Times Square en ik kijk nog een keer goed om mij heen en zie ineens het grote scherm met die paraplu waar op dat moment niemand onder stond. Dus ik rennen!!!!!! En natuurlijk ook gelijk roepen dat Clau ook moest gaan rennen want we konden onder de paraplu!!!! Die heeft gelukkig aan een half “verstaanbaar” woord genoeg en kwam met gierende zolen achter me aan en als twee kleine kinderen hebben we daar staan springen en zwaaien. De mannen werd toegeroepen dat ze moesten filmen en fotograferen en die hebben dit ook braaf gedaan.

Hoeveel geluk hebben wij toch deze vakantie gehad zeg. De lol zit hem toch ook vaak in die hele kleine dingen. We begonnen gelijk goed met The Naked Cowboy en we eindigen als springende kleuters onder een gele paraplu. We hebben echt alles uit deze vakantie gehaald wat er in zit. Wat hebben wij gelachen

Deze twee kleine dingen gingen nog makkelijk in de handbagage erbij en toen was het toch echt tijd om afscheid te gaan nemen van deze geweldige stad. Zoals ik al zei, het is zeker niet leuk om weg te gaan. We hebben even beneden zitten wachten

en al gauw kwam de man van de bus naar het vliegveld. We zaten weer als "sardientjes in een blikje" in de bus want alle plekken worden benut maar het verkeer zat gelukkig mee en we kwamen ruim op tijd aan op JFK. Vertrekhal 4 moesten we zijn, om de bagage bij Delta in te leveren. Omdat Claudia en Redmer ons al had ingecheckt ging dit vrij soepel. Daarna kwam er een flinke rij voor bij de douane maar ook die liep goed door. Eenmaal door de douane hadden we ruim de tijd om nog even te winkelen en te eten. We hebben heerlijk eten gehaald bij Panda Express. Dat smaakte goed.

Een beetje nog rondgelopen om de winkeltjes te bekijken en toen zijn we door gelopen naar de gate. Het vliegtuig van de KLM stond al klaar want we zouden de terugweg met KLM maken.

Boarden ging zo snel dat we zelfs eerder konden vertrekken naar de vertrekbaan. Dat schoot lekker op. Dit was mijn eerste keer met KLM en dat is zeker goed bevallen. Het Flight-entertainment-system is echt goed en ook de stoelen zaten niet verkeerd. Ik heb  me zo snel mogelijk met mijn kussen en het KLM dekentje ingepakt, een paar flinke melatonine pillen ingenomen en heel even een filmpje met een half oog zitten kijken. Toen gingen mijn luiken dicht en heb ik een heel groot gedeelte van de vlucht een soort van geslapen. Voor mijn gevoel heb ik niet echt heel diep geslapen en hoorde ik nog een hoop wat er om me heen gebeurd. Maar volgens de andere was ik toch wel ver heen en heb ik flink geslapen. Het was in ieder geval wel heerlijk dat ik in ieder geval nog wel wat geslapen heb, al heb ik het de hele dag wel zwaar gehad. Als ik ging zitten dan vielen mijn ogen wel automatisch dicht. Daar had ik echt niet langer dan 5 seconden voor nodig.

De aankomst op Schiphol ging vlot, alle koffers kwamen tevoorschijn en toen we bij de band stonden moest Claudia die meneer bellen van de ParkandFly. Die liet ook niet echt lang op zich wachten en toen konden we inladen en richting ons huis. Claudia en Redmer afgezet en toen door naar ons eigen huis waar alleen Yentle samen met oma nog thuis waren. Yentle had een paar uitvaluren gehad en moest het derde uur beginnen dus die stond op ons te wachten. Mijn kleine knuffel Pip was ook door het dolle heen. De andere twee meiden waren al naar school. Die kwamen later naar binnen vliegen. Weer een aantal stevige knuffels verder was het tijd voor de cadeautjes. Die werden met veel gejuich ontvangen dus dat hadden wij  weer goed voor elkaar met hun blij maken. Van opa en oma hoorden we dat de meiden zich heel goed hebben gedragen, ze hebben oma geholpen waar ze konden en ze het met elkaar heel gezellig hebben gehad. Iedereen blij. Waar zouden we zijn zonder deze lieve opa en oma.

Kenneth ging weer gelijk naar zijn werk en ik heb even alles met mijn mam doorgesproken en laten zien waar we geweest zijn. Het was echt een geweldige week. Het is echt een droom geweest die is uitgekomen. Wat een bofferds zijn we toch dat we dit hebben kunnen doen.  We hebben er zo ontzettend van genoten. In totaal hebben we meer dan 90.000 stappen genomen en hebben Kenneth en ik meer dan 1500 foto's genomen. Daar komen dan ook nog eens de foto's van Claudia en Redmer bij. We hebben heel veel cm gezien en heel veel minuten vastgelegd. 

Dag 5 Het genieten houdt maar niet op

Onze laatste hele dag hier in NY en wat gezien onze planning bijna leeg. Omdat we er zo’n hoog tempo op na houden waren we al grotendeels door onze lijst heen met bezienswaardigheden of dingen die we wilden doen. De dag was dus grotendeels vrij in te vullen. Dat was ook wel fijn want we konden daardoor ook even wat gas terug nemen. Zonder dat dit echt uitgesproken was besloten we dat we de wekker maar even lieten voor wat hij was en konden we wat uitslapen. Even proberen die batterij nog wat op te laden voor de eindsprint. Want het is niet of dat we vandaag helemaal niets gedaan of gelopen hebben.

Toen we wakker werden was het nog wel droog maar vrij snel daarna ging het toch regenen, Dat was al voorspeld en daar hadden we ook al gezien  de planning de afgelopen rekening mee gehouden. Wat dat betreft mogen we toch helemaal niet klagen want we hebben echt alles kunnen doen met de beste weersomstandigheden van deze week. Doordat we dus niet veel meer hadden staan op ons wenslijstje hadden we de ruimte om nu te kijken voor iets binnen te doen en dan kom je al gauw uit op een museum. We twijfelden tussen het American Museum of Natural History of het Metropolitan Museum of Art. We gingen maar voor de Met omdat we eigenlijk niet wisten waar we voor moesten kiezen. Beide hadden we nog nooit gezien en wilden we wel eens bekijken.

Maar terug naar vandaag. We gingen een uur later dan gewoonlijk op pad om te eten en we probeerde weer een andere Deli. Deze had weer heerlijke broodjes. Kenneth en ik ontbijten altijd stevig waar we dan de rest van de dag tot aan het avondeten op kunnen teren.

Tijdens het ontbijt werd weer uitgevogeld welke metro of bus we het beste konden nemen. Dit keer was de metro het handigst want ook al stop de blauwe lijn van de Big Bus voor de deur, het hield wel een reistijd van zeker anderhalf uur in omdat hij pas vrij laat op de route aan de beurt is. Dus werd het de metro. De NYC subway app werd weer geopend (een van je beste vriendjes als je in NY bent, onmisbaar voor het gebruik van de metro) en gekeken welke lijn we het beste konden nemen. Dit keer was het ook overstappen van de gele lijn naar de groene lijn.

Nu even een klein stukje over de subway.

1.       Wij kochten elke keer een single ride ticket. Die kosten 3 dollar per stuk en daar kan je twee uur lang gebruik van maken. Dit houdt wel in dat je niet meer door exit poortjes heen kan. Je moet underground blijven. Met ervaring hiermee wijzer geworden want het kost je gewoon een extra kaartje en dan is het niet meer echt een goedkope manier van reizen

2.       Het is niet echt de meest duidelijke vorm van transport want in de metro wordt niet echt aangegeven welke halte er aan zit te komen. Ook de namen zijn op de perrons niet altijd even duidelijk te zien. Dus als je in de metro zit is het heel goed opletten wanneer je een perron oprijdt of dit toevallig de perron is die je moet hebben en dan als een speer gaan bewegen want de deuren gaan automatisch open en ook weer zo dicht. Gelukkig waren wij met zijn vieren en hield er altijd wel een zijn ogen goed open.

3.      Als je dan op het juiste perron bent aangekomen ga je eerst goed rondkijken welke kant je heen moet lopen. Zeker als je een overstap moet maken. Met een overstap moet je kijken welke richting downtown of uptown is. Wij liepen dus de verkeerde kant uit en kwamen daar na de poortjes pas achter. Das dan vervelend want je kan je vergissing niet meer herstellen en moet gewoon een nieuw kaartje kopen om op het perron te komen. Eenmaal eruit is altijd eruit en ze heten dus niet voor niets “single ride”.

Eenmaal weer in de goede metro gingen we verder op pad naar The Met en dat verliep wel weer soepel. Op zich als je de spelregels van the subway een beetje begrijpt dan is het allemaal prima te doen. Vlakbij de The Met zagen we nog een dierenwinkel en natuurlijk moesten we daar ook nog even naar binnen. We hebben in totaal 3 harige meiden thuis op ons wachten dus ook voor hun wilden we een kleinigheidje meenemen. Wat een dingen zie je daar toch hangen. Als ik zou willen zou ik ook een hele garderobekast voor Little miss Pip nodig hebben.

Maar ik wil niet hoor. Ze heeft al haar eigen kleding aan en daar heeft ze het al warm genoeg mee. Af en toe een wasbeurtje en en knipbeurtje en dan ziet ze er al prima uit van zichzelf. Al kan ik er toch ook wel heel erg om lachen als je ziet wat er allemaal te koop is voor je hondje.

Bij de Met aangekomen waren we blijkbaar niet de enige die hadden besloten dat dit het beste weer was voor een museumbezoek. Wat was het druk. Maar the Met is zo groot dat je daar binnen nou ook weer niet zo heel veel van merkt. We hebben bijna de gehele benedenverdieping gedaan en we konden alles prima zien. Er is echt voor elk wat wils en we hebben alle vier zeker wel ergens van genoten. Het was een welbesteed cultureel ochtendje. Rond half twee  hadden we er genoeg van en wilden we weer naar buiten. Daar wilden we de Big Bus nemen om richting een Mall te gaan maar die liet enorm lang op zich wachten. Na een half uur wachten hoorde we van iemand dat 5th Avenue helemaal was afgezet voor een Joodse Parade waardoor het verkeer helemaal vast was gelopen. Die bussen stonden waarschijnlijk opgestapeld op elkaar shocking klem te wachten totdat het voorbij was. Dus wijziging van de plannen. Wat gaan we nu doen?

Kenneth zat er even helemaal doorheen en die wilde ook al niet mee naar de Mall en besloot naar het hotel terug te gaan. Redmer, Claudia en ik wilden de Brooklyn Bridge nog gaan bekijken. Die laatste spullen voor het thuisfront moesten dan nog maar even wachten. Het was droog en de kans was dat dit ook zo zou blijven tot aan 18:00 uur. Dus samen liepen we naar de Subway waar we afscheid van Kenneth namen en wij doorgingen naar the Brooklyn Bridge.

Wat is dat een geweldige brug. En hoe super dat je daar op kan staan. We waren heel blij dat we die toch nog zijn gaan doen want het was het laatste ding op ons “to-do-list” en nu zagen we hem toch nog van dichtbij. De brug hebben we voor iets minder dan de helft gelopen. We zagen het niet zitten om hem helemaal over te lopen want je moet hem anders ook nog eens terug. We konden ook wel de watertaxi nemen om terug te komen maar we wisten dat er een Big Bus stop onder bij de brug was dus hiermee konden we dan weer richting het hotel komen. Nou waren onze tickets eigenlijk wel verlopen maar tijdens onze dagen hier zijn die nog niet een keer goed gecontroleerd. Ze kijken er gewoon niet naar. Je zwaait wat met je papiertje waar ze aan vastgeniet zitten en dan is het al gauw goed. Dus ook niemand die het controleert wat erop staat. Dit stukje van de rit hadden we trouwens gisteren niet afgemaakt dus dat zagen we nu ook gelijk nog even.

Maar wat was het druk op de weg. Het was weer achteraan aansluiten en als je dan ziet hoe die auto’s en bussen rijden! Je houdt je hart vast elke keer. Ik ben echt niet gauw bang op de weg, rij overal naar toe maar hier in New York weet ik dat nog zo net niet. Ze wisselen vlak voor je auto of in dit geval vlak voor je bus van baan. Het meest favoriete accessoire op een auto is “by far” de claxon. Daar blijven ze op hameren.

Zelfs als je ziet dat de eerste vijfhonderd meter voor je iedereen helemaal stil staat dan is het blijkbaar toch nog nodig om als een malloot op je toeter te blijven hangen. Ik vraag me werkelijk af of iemand ooit heeft meegemaakt dat de weg voor hun is open gegaan als de Rode zee voor Moses. Want anders begrijp ik werkelijk niet dat die mensen zelf niet in kunnen schatten dat het totaal niet helpt om maar te blijven toeteren als iedereen voor je ook stil staat. Die staan daar toch ook niet voor hun lol. Niemand gaat voorin een rij staan met hun auto en bedenken: “Nou dit is een lekker plekje, even kijken of ik mijn mede weggebruikers knettergek kan maken door niet meer te bewegen”. Echt die toeter!!!!!!

Eenmaal weer in het hotel aangekomen werd Kenneth wakker van ons en gingen we heel even relaxen. Ik startte met mijn blog want daar was wat vertraging in gekomen. Redmer en Claudia gingen ons inchecken voor morgen en Kenneth zat er gezellig bij. Toen begon het ineens te regenen. Echt niet normaal meer. Je zag het met windvlagen echt langs het raam komen. Dat hadden we toch heel goed gedaan. Weer alles uit de dag kunnen halen zonder dat we echt nat zijn geworden. Prima gedaan toch al zeg ik het zelf.

Voor het diner besloten we om een keer goed af te sluiten en dat werd een sushi restaurant hier niet al te ver vandaan. Het regende nog wel een beetje dus we wilden zo dichtbij mogelijk blijven. Het werd Natsumi en dat was op 4 minuten lopen. Dit restaurant was een zeer goeie keus en we hebben heerlijk gegeten.  

Na het eten was het droog en liepen we nog even naar Times Square voor de allerlaatste dingen voor de meiden thuis en toen was het tijd om afscheid te nemen van alle mooie lichtjes “by night”. Het was een belevenis om het allemaal van dichtbij te kunnen zien. Het is echt een niet te beschrijven gevoel als je daar rondloopt met alles erom heen. Ben zo blij dat we hier nu eindelijk zijn geweest. Het is echt een droom die is uitgekomen.