Dag 1, Daar gaan we dan!!

Vanmorgen ging om half 5 de wekker. Natuurlijk was dat weer een zinloze actie want ik lag al vanaf twee uur wakker. Drie minuten over 2 om precies te zijn want toen bleek Kenneth een spannend iets te hebben in zijn droom waar hij zich wezenloos van schrok. Jammer was alleen wel dat dit met een flinke schreeuw gepaard ging waardoor ik ineens stijf rechtop zat. Hij zich daarna weer lekker doorsnurkend omdraaide en ik alle minuten en uren voorbij heb zien komen. Ik zal waarschijnlijk toch niet zo diep geslapen hebben als dat ik normaal gesproken wel zou hebben gedaan want de nacht voor vertrek is nooit mijn geweldigste nacht wat betreft slapen. Maar ik sliep wel, ik had een paar melatonine tabletjes genomen en daarmee lukte het me goed om in slaap te vallen. Door de schrik was ik gelijk klaarwakker en gingen mijn hersenen weer op volle snelheid te keer en ben in gedachte zeker wel veertien keer door mijn bagage gegaan en heb geloof ik onze week ook wel negen keer doorgelopen. Elke keer mezelf voorhoudend dat dit heel weinig zin had en dat ik beter af zou zijn als ik lekker verder ging slapen maar dat was echt verspilde moeite.

Om half 5 ging dus de wekker na onszelf te hebben aangekleed maakte we meiden wakker want dat moesten we hun beloven. Er stilletjes tussenuit knijpen was geen goed plan volgens hun al was dit ook niet echt een groot succes. Wat hadden ze een verdriet. Ze gunnen het ons echt wel hoor en het waren zeker geen dramatische taferelen maar de tranen kraan ging wel open en die hield niet op. Het maakte het afscheid nemen voor mij er ook niet makkelijker op want mijn meisjes zo zien huilen doet mijn mama-hart niet veel goed. Mea bleef maar zeggen dat ze me zo zou gaan missen en Solange vroeg me goed op te passen voor IS (echt zo verschrikkelijk dat je kind daar nu zo mee bezig kan zijn). Yentle bleef het “droogst” maar lukte het ook niet om helemaal tranenvrij te blijven. Die probeerde wel te helpen door haar zussen te troosten en gelukkig kwam oma ook aan toen we net naar buiten stapten. Oma is gelukkig er altijd wanneer wij haar nodig hebben ook al was dit afscheid voor haar ook niet makkelijk omdat ik natuurlijk ook altijd haar kind blijft. In de loop der jaren heb ik daar toch een stuk meer begrip voor gekregen. Hoe oud je kind ook is, ze blijft je kind.

Maar toen starten we de auto en gingen op weg naar Claudia en Redmer. Die stonden ons buiten al op te wachten want in tegenstelling tot onze meiden vonden hun jongens het wel prima dat pap en mam er stilletjes vandoor gingen. Jongens en meisjes……echt twee totaal verschillende werelden. Hup alle koffers in de auto en op naar Schiphol waar we zonder problemen aankwamen. Claudia had via haar werk kunnen regelen dat we de auto konden parkeren via Parkenfly die een geweldige valetparking service hebben. We moesten rijden naar Vertrekhal 3, deur A en toen we aan kwamen rijden kwam er al gelijk iemand aanlopen. Een rondje rond de auto voor eventuele schade die al genoteerd moest worden en we konden naar de incheckbalie. Dat ging wel heel erg relaxed. De auto staat nu overdekt ergens geparkeerd en wordt ook weer bij terugkomst voorgereden.

Het inchecken ging heel vlot. Alle koffers waren prima onder het maximale gewicht. Ik zelfs tot twee keer toe met tien kilo. Ik zie echt vele mogelijkheden op het gebied van shoppen al zal ik dan wel even flink op de koffer moeten gaan zitten want zo groot zijn ze niet. Maar mijn handtrolley is ook maar tot de helft gevuld dus ik heb nog een hoop mogelijkheden. Eerst stond shoppen niet op de planning maar ik geloof dat daar op de valreep toch nog wat uurtjes voor ingepland in dus………….
Bij de paspoort controle was het weer hilarisch. Claudia en ik stonden tegelijkertijd bij iemand van de douane en bijna gelijk werden we gevraagd waar de reis naar toe ging. Dus in koor werd en New York gezongen. Dat op zich was al heel grappig want ik denk dat wij niet onderdeden van een stel kinderen die vol enthousiasme zouden vertellen dat ze naar Disneyland Parijs zouden gaan. Wij stonden bijna de springen van plezier. Maar terwijl ik in mijn hoofd dacht: “oh wat is dit gaaf om te zeggen”, vroeg Claudia aan die man of hij het nog een keertje aan haar kon vragen omdat het zo leuk was om te zeggen. Gelukkig had ze wel iemand getroffen met gevoel voor humor hij kon er goed om mee lachen.
Toen we eenmaal door alle douane en andere controlepunten heen waren gingen we ontbijten want dat had nog niemand gedaan. Wat is dat toch belachelijk duur daar. We waren 27 euro kwijt voor 4 sneetjes brood met een beetje tonijnsalade, een smootie een thee en een worstenbroodje. En om nu te zeggen dat het het waard was. Je betaald een hoop geld voor NIETS bijzonders. Maar he!!! We gaan naar New York.

Na het ontbijt zijn we nog wat winkeltjes afgelopen om daarna langzaam richting de gate de gaan. We vertrokken bij gate D08 en het boarden ging zonder problemen.

Eenmaal onderweg met het vliegtuig kregen we een kleine site-seeing trip naar de verste startbaan waarna we om 09:58 de lucht in gingen. Nog even een mooi uitzicht op de Nederlandse kust en toen verdwenen we boven de wolken.

De verzorging bij Delta Airlines is heel goed. We kregen regelmatig te drinken, zelfs een ijsje en ook de maaltijd was niet helemaal verschrikkelijk. Drie van ons namen de kip variant en Claudia had een salade. De kip was redelijk te doen als was de bijgevoegde rijst een beetje van de papperige klefferige kant. Maar ik heb het echt wel eens een stuk slechter gehad.

De reis zelf duurde 7 uur en 15 minuten. Door het windje mee gingen we iets sneller dan gepland en waren we iets eerder op plaats van bestemming. Joehoe!!!

Uit het vliegtuig ging het ook redelijk snel. aangezien we allemaal al eens eerder naar Amerika waren gegaan en dat we ook allemaal al een keer een Esta verklaring hadden gehad konden we aansluiten bij een hele korte rij. Daarna konden we lopen naar verschillende kiosken waar we zelf onze paspoorten konden scannen, vingerafdrukken scannen, een "selfie" maken  en de gegevens aanklikken. Uit de kiosk kwam er toen een klein reepje papier waar onze gegevens op stond en konden we verder. Toen was er nog maar een kleine rij voor de douane, die heel vriendelijk was en heel snel een stempel in onze paspoorten zette. Door naar weer een andere douane beambte waar we datzelfde kleine reepje papier weer konden inleveren. Echt!!! ongelofelijk wat een bureaucratie maar of daar het vliegveld een stuk veiliger is geworden. Ik betwijfel het ten zeerste.

Maar toen was het een feit. We hadden alle hordes snel genomen en konden naar buiten. Naar de transfer dienst die ons snel naar het hotel zou brengen. Nou dat was dus een kleine misrekening. Want we waren absoluut niet snel. Eerst een tijdje op de chauffeur moeten wachten om daarna achteraan in de file aan te sluiten.

Over het stukje naar het hotel toe hebben we meer dan twee uur gedaan. We schoten echt niet op en rustig doorrijden bij een stoplicht was er echt niet bij. het was lichtelijk frustrerend om het maar zo uit te drukken. Maar uiteindelijk kwamen we toch bij het hotel aan en wat waren we blij.



Wat ligt het hotel ideaal. Bijna tegen Times Square aan. We kunnen dat in ieder geval zo makkelijk aan lopen. Na ons bij de receptie te hebben gemeld kregen we te horen dat we te vroeg waren want de kamer was nog niet gereed. Nadat we de koffers veilig hadden achter gelaten gingen we op pad en we wilden graag wat drinken en misschien een klein beetje eten. Voor ons lichaam was het allang "Diner-time" maar eigenlijk kwam het nu neer op lunchen. Schuin aan de overkant zit een "Thank God Its Friday" en daar zijn we maar als eerste heengelopen. We hebben daar lekker wat gegeten en kregen ook die beroemde "vazen" vol met drinken die ook weer werden aangevuld wanneer ze dreigen wat leger te raken. Dat is echt ongelofelijk. Het eerste glas staat al gelijk aan twee consumpties in Nederland maar dat deze dan nog gratis aangevuld gaat worden is al helemaal not done.

Na deze lunchbreak gingen we op pad. Wat waren we blij!!!!! Als echte toeristen stonden we om de vijf stappen stil om overal een foto van te maken en om het tot je te nemen. Zoveel te zien en te doen.



Hilarisch gewoon dat we al vrij snel "The Naked Cowboy" tegen zijn gekomen en die wilde eerst best alleen op de foto

maar gebaarde daarna naar Claudia en mijn dat we naast hem moesten komen staan. Wat hebben we gelachen. Zijn handen gingen wat mij betreft iets te ver naar beneden toen we met onze ruggen naar Kenneth moesten staan en je krijgt eigenlijk huizenhoog kippenvel van hem want het is toch wel een ranzig ventje hoor die daar in zijn witte onderbroek staat. Maar hij was heel aardig en we kregen ook nog een handtekening van hem. Toen kon je ons helemaal opvegen.

Bij TGIF hadden we afgesproken dat we nu gelijk onze New York Pass gingen ophalen en dat hebben we bij BB King gedaan. Was even lopen en een beetje zoeken maar ach, we willen toch alles zien. Met de pas kunnen we nu de aankomende vijf dagen onbeperkt "site-see-en".

Toen vonden onze voeten en andere ledematen het wel even genoeg geweest en gingen we richting het hotel. De kamer was klaar en onze koffers werden gelijk naar boven gebracht. We zitten op de 17e verdieping wat dus de 16e is omdat de 13e nooit vermeld mag worden. Echt hoe hou je jezelf toch voor de gek. Het uitzicht is nu niet echt geweldig maar de tijd die we op de hotelkamer zullen doorbrengen zal toch niet heel erg lang zijn. Nadat even hadden gerelaxed en de schoenen hadden uitgedaan, ik hoorde mijn voeten en tenen gewoon jubelen, bespraken we wat we gingen doen. We besloten dat we wat lekkers wilde drinken en daarna nog wat wilden gaan eten.

We kwamen al gauw uit bij het Hard Rock Cafe want die hadden we vanmiddag al gezien en dan kon Claudia gelijk haar glas en pin verzameling weer aanvullen. Door Claudia's gold card, die eigenlijk niet meer geldig is maar als je daar precies je duim op houdt ziet niemand dat, konden we ondanks de lange wachtrij gelijk aan tafel. Dat was lekker makkelijk. Toen hebben we lekker nog wat gegeten en gedronken maar merkte ik al gauw dat ik toch al bijna 24 uur wakker was. ik kreeg het koud en het gapen bleef ook niet meer beschaafd. Ik stond met mijn mond vaker open dan de Botlek- en de Spijkenissebrug bij elkaar hahahaha. Dus om 20:00 uur werd de rekening betaald, de glazen opgehaald en liepen we op onze gemak weer terug naar het hotel. Dat ging natuurlijk ook niet heel snel want nu was het donker en nu was Times Square helemaal geweldig om te zien en wat was het druk. Je liep op sommige plekken echt een beetje file.

In de hotelkamer aangekomen gingen we snel nog even douchen want het is hier echt warm en flink zonnig dus onze zweetklieren hadden heel de dag flink werk gehad en toen lekker opgefrist het bed in. Even nog gekeken wat we morgen gaan doen en uitgezocht hoe we daar kunnen komen. Maar toen ging al snel het licht uit bij mij.