Dag 2 Een zeer indrukwekkende dag!!

Bij voorbaat wees gewaarschuwd. Het is weer een lang verslag. Er is zoveel te vertellen!!!!

Wel allemaal bedankt voor de reacties. Het geeft weer een de nodige stimulans om te schrijven.

uitzicht vanuit onze kamer

Vandaag was op zoveel fronten een zeer indrukwekkende dag. Ik begon alweer heel vroeg. Dat kwam natuurlijk doordat we vrij vroeg waren gaan slapen, Ik sliep voor half 10. Het tijdsverschil waar mijn biologische klok nog aan moet wennen en we slapen met zijn vieren op een kamer en dat is opzichzelf geen probleem hoor maar de bedden zijn daardoor wel Queen size. Daar zijn Kenneth en ik niet echt voor gemaakt. Kenneth is lang en neemt met het draaien nogal veel ruimte in. Lees: ik gooi mezelf in de lucht en maar dan een salto mortale of een dubbele flikflak. Thuis hebben we twee matrassen die samen een lits jameaux vormen. Daar hebben we lekker de ruimte. Dat was dus vannacht niet zo. Dus om twee uur schrok ik wakker omdat ik niet meer in staat was om om te draaien omdat hij alle ruimte in had genomen en toen kon ik niet echt meer in slaap komen. Ik ben het blijven proberen tot half vier en toen vond ik het wel genoeg geweest. Ik ben toen zachtjes de laptop gaan pakken en heb heerlijk aan mijn blog zitten werken en ook nog even wat contact met het thuisfront gezocht.

Om half zeven zou de wekker gaan. Claudia was al wakker en de beide mannen hadden iets meer moeite. Redmer was ook wel een paar keer wakker geworden en Kenneth heb ik daar niet over gehoord. Nou krijg je die echt nergen voor wakker dus dat had ik ook niet echt verwacht. We hadden de wekker op half zeven gezet zodat we vroeg op pad konden gaan. En dat lukte ook heel goed. Om half acht liepen we naar buiten en besloten gelijk naar de overkant over te steken want daar heb je een “Pret-a-manger”

Kenneth en ik namen sandwiches, Redmer nam havermout en Claudia nam een yoghurt. Heerlijk met koffie en thee en we konden er weer lekker tegenaan. Toen op zoek naar de juiste subway.

Gisteren hadden Redmer en Claudia alles uitgezocht en die wisten dat we met de “R” -line moesten richting Battery Park. Dat ging eigenlijk vrij soepel. De kaartjes konden we in het metrostation kopen  en ook al blaakte we niet echt van zelfvertrouwen dat we alles onder controle hadden. We gingen wel de goede kant op en het lukte ons ook nog om bij de juiste halte uit te stappen. Toen richting de waterkant want we moetsen met de ferry naar Liberty Island. Daarop staat het Statue of Liberty , miss Libby voor intimi.

Door onze New York Pass konden we daar gratis op maar de kaartjes moesten we even in het fort op gaan halen. Door de drukte kwamen we bij twee verschillende loketten terecht en bij Kenneth en mij werd er wel gevraagd of we “the Peddestal” opwilden en bij Claudia en Redmer niet. Dus die kwamen gauw bij ons loket terug om te vragen of zij dit ook konden krijgen en gelukkig had dat meisje er nog een paar over  waardoor zij er ook nog op konden. Want het blijkt dat die kaartjes maar beperkt uitgegeven worden en dat je er anders niet op mag. Toen gauw door de tassen en lichaam controle. Ik ben werkelijk nog nooit zo vaak gecontroleerd als vandaag. Gelukkig ging het alle keren goed voor iedereen al is het wel een tip om niet een riem om te doen of een beugelbh als je gaat site-see-en in New York. Just saying hahahaha.

Maar terug naar Miss Libby. In het echt is ze lang zo groot niet als al die inmens grote gebouwen die tegenwoordig in NY staan maar op zichzelf is het een zeer imposante dame. Hoe dichterbij we kwamen met de boot, hoe blijer we waren. Wat we ons hele leven al hadden gezien op de tv gingen we nu in het echt begroeten. Gauw op de foto met haar vanuit allerlei hoeken en bochten.

Toen we van boord af waren liepen we gelijk naar haar toe omdat we bang waren dat het heel druk zou gaan worden.  Er komt elk kwartier een boot vol met mensen naar het eiland toe dus we waren daar zeker niet alleen. Ook hier moesten we weer eerst door de tassen en lichaam controle voordat we uberhaupt naar binnen mochten en toen begon het grote feest. Trappenlopen!

De lift mocht je alleen onder begeleiding gebruiken en die hadden wij niet. Ik moet zeggen dat ik heel blij was dat we toch geen crown tickets hadden gekocht want dit was al moordend voor mijn benen. Al zal het uitzicht vanaf haar kroon nog spectaculairder zijn en zal het wel dik en dwars waard zijn om al die trappen op te lopen omdat je weet dat je op haar hoofd staat. Misschien is dit wel om het euforische gevoel nog groter te maken als je eenmaal boven bent. Helemaal blij met het uitzicht en nog blijer dat je er eindelijk bent. Ik zag ook alleen maar hele blije mensen hahahaha. Maar alle trappen naar haar voeten waren zeker ook dik waard. Het is echt een heel speciaal gevoel dat je nu hier mag staan. Het uitzicht op Manhatten is geweldig en ook de rest van NY is zeker het bekijken waard. We hadden gelukkig een prachtige dag wat betreft het weer. Het was een klein beetje hei-ig maar voor de rest scheen de zon heerlijk, was de temperatuur zalig en was er weinig bewolking. Zelfs de weergoden zijn op onze hand wat betreft deze vakantie.

Nadat we genoeg hadden genoten en foto’s van onszelf hadden genomen gingen we weer naar beneden. Kenneth en Redmer gingen nog even naar het museum maar Claudia en ik hadden dorst en gingen even een flesje drinken halen. We zaten toen even bij de ingang en we zagen dat er echt een hoop mensen terug gestuurd werden gestuurd omdat ze geen kaartje voor de pedestal hadden. Die mensen waren net als Claudia en Redmer niets gevraagd en wisten dus ook niet dat ze die nodig hadden. We waren wel heel blij dat we bij twee verschillende loketten onze kaartjes hadden gehaald anders hadden we die ervaring mooi misgelopen.

Toen ze terug kwamen liepen we weer op onze gemak richting de ferry voor onze volgende stop Ellis Island. Daar kwamen alle mensen aan als ze naar Amerika wilden emigreren. Het is zeker een heel bijzonder gebouw en het idee dat hier al zoveel mensen hebben rondgelopen die hun geluk in Amerika wilden zoeken is zeker speciaal maar voor de rest……… het museum boeide ons niet echt en ook hielp het niet echt dat hier echt boten vol kinderen waren afgezet die leuk een excursie dagje hadden. Met gierende watermotoren waren we zo weer van het eiland af op weg naar Manhatten.

Toen was het even tijd voor de inwendige mens. Heerlijk even bij een tentje aan de waterkant gezeten. Er was een lekker briesje, niet te warm, niet te koud, precies goed en de bediening was lekker vlot. Een klein hapje gegeten en lekker wat gedronken. We waren klaar voor het vervolg van de dag. Op naar het nieuwe World Trade Center en naar het 9/11 Memorial en Museum. Dat was heel makkelijk aan te lopen. Je kijkt echt je ogen uit onderweg.

Bij de plek aangekomen krijg je toch wel een heel apart gevoel over je heen. Het leek heel erg op het Holecaust museum in Miami. We stonden bij die vierkante gaten in de grond te kijken en dan zie je al die namen in de rand staan. Ondanks dat je in de zon staat krijg je het toch wel koud. Zoveel onschuldige mensen die gewoon naar hun werk gingen of mensen die om wat voor reden dan ook een vliegtuig hadden gepakt. Dat gevoel werd nog 10x erger toen we het museum ingingen. Daar ga je naar beneden en dan beleef je alles weer opnieuw. Ieder van ons weet nog precies wat hij of zij aan het doen was op het moment dat je het te horen kreeg dat er een vliegtuig in het eerste gebouw was gevlogen.

Alle beelden, foto’s, geluidsfragmenten…….het was genoeg om iedereen in het museum heel stil te krijgen want het was er best druk maar je hoorde de mensen bijna niet. Je kan niet anders dan zeer onder de indruk zijn als je daar rondloopt. Het greep me ook echt heel erg aan. Voelde me ,net als toen in Miami, behoorlijk van slag en had echt weer even nodig om tot mezelf te komen. Er worden zoveel zinloze moorden gepleegd. Niet alleen toen maar nu nog steeds. Hele steden liggen in puin. Mensen hun hele levens worden vernield en families vernietigd. Je vraag je af hoe lang dit nog door kan gaan als er zo weinig respect wordt getoont voor de mensheid. Dat er zoveel onschuldige mensen de dood vinden omdat andere een punt willen maken. Echt, het zet je weer even met je benen op de grond. Weg happy-vakantie-stemming

Maar die benen gingen toch weer omhoog. Dit keer heel letterlijk want we gingen omhoog naar de 102 verdieping van het  One World Trade Center. Wat was dat een ervaring. Die lift is echt geweldig gedaan. Je gaat van ver terug in de tijd, naar boven, naar heden ten dage. En dat alles in minder dan tien seconden. Zo snel als dat je naar de 102^e verdieping werd gebracht. Je komt ogen en oren tekort want die sloegen ook flnk dicht. Boven krijg je eerst een filmpje te zien waarna het doek weggaat en je een spectaculair uitzicht hebt over de stad.

Dat kunnen die Amerikanen wel hoor. Ze weten heel goed hun momenten op te bouwen en er alles uit te halen wat erin zit. Dit was weer een totaal ander gevoel dan toen we nog beneden onder de grond stonden. Het was qua timing echt letterlijk van een diep gat naar grote hoogte in een tijdsbestek van een paar uur. Het was heel bijzonder en we waren ook diep onder de indruk. Wat geweldig toch dat we dit mee mochten maken.Nadat we daar even hadden rondgelopen en van elke hoek foto’s hadden genomen van de stad werd het tijd om weg te gaan. We hadden nog een flink avondprogramma en er moest ook nog gegeten worden. Eerst maar even zoeken naar een metrostation. Die zijn niet altijd even duidelijk aangegeven. Het zijn soms echt trapjes naar beneden die makkelijk over het hoofd gezien kunnen worden. Maar gelukkig zijn de Amarikanen allemaal een vriendelijk en willen ze je altijd heel graag helpen. We hebben het aan verschillende hulp gevraagd want niet iedereen was ook even goed op de hoogte van waar de stations waren hahahaha. Er waren er twee die ons ook het bos in hebben gestuurd. Maar ik weet zeker dat die dames dat niet expres hadden gedaan. Die waren gewoon ook even de weg kwijt. hahahaha

De metro is ook geen probleem als je maar eenmaal doorhebt welke lijn je nodig hebt en welke kant je uit moet rijden. Gelukkig is het tot nu toe nog goed gegaan maar de mannen hebben voor de zekerheid een hele fijne app gedownload waar alle lijnen en stations wat beter te vinden zijn. In de metro had ik wel een wat minder leuke ervaring al denkt de rest van mijn groep daar heel anders over. Die kon je opvegen. Ik zat stijf klem tussen een vrouw en Redmer in en was ook heel blij toen zij opstond om bij een halte uit te stappen. Omdat ik wel heel dicht tegen Redmer aanzat wilde ik iets naar opzij verschuiven en zet mijn hand om de lege zitplek die daar was ontstaan. Voel ik ineens nattigheid aan mijn had en zat er echt letterlijk een hele zweetstreep op die plek. Ik gilde het uit van walging, begon gelijk met mijn “handen-wassen-zonder-water”-flesje in de weer en heb die half uitgespoten over mijn linker handpalm. De rest kon je echt helemaal opvegen en de grapjes bleven natuurlijk ook niet uit. Daar kon ik natuurlijk op rekenen. Maar het was echt…….IEUW!!!!!!!!!

Gelukkig konden we er daarna zelf ook uit en kwamen we weer vlakbij Times Square naar boven. Daar zagen we een sushi zaak en ach……….de rest is history. Wat een zaak. Alles stond er uitgestald en er was zoveel keus. Je kon samengestelde paketten pakken maar ook losse sushi van je keuze. Ook waren er bakken met vlees en rijst. Echt heel lekker allemaal. Echt een walhalla voor de sushi liefhebber. En ach……wie kent mij niet hahahaha

Na het eten liepen we naar het hotel. Wat waren we moe en deden onze voeten zeer. Ik heb een app op mijn mobiel geinstalleerd die je stappen zou moeten tellen. Ik neem het een beetje met een korrel zout maar als je een melding krijg dat je 12.839 stappen hebt gelopen heb je toch aardig je best gedaan. En toen waren we nog niet eens klaar. We moesten ons nog gaan omkleden want we hadden nog een avondprogramma. We gingen nog een “Rooftop-tour” doen. We moesten ons melden in een eettentje (ja dat was weer even een stukje lopen dus het aantal klopt niet meer) en toen we als groep compleet waren werden we met een bus naar onze eerste Rooftop plek gebracht. Die was PHD en die was op de 12^e verdieping. Een hele hippe club vol met gladde jongen mensen die wat meer succesvol dan de gemiddelde persoon waren. Je zag wel dat ze wat te besteden hadden en iedereen was op jacht. De mannen naar een lekker ding voor een wip voor de avond. De vrouwen naar een niet al te oude man waar ze hopelijk een “betekenisvolle-releatie” mee konden aanknopen. Het was best grappig om te zien. Er was ook een hoog Italie gehalte. Het veel Italiaans sprekende mensen. Het was eigenlijk dat er 1 cocktail per rooftop bij zou horen maar onze twee begeleiders deden niet zo moeilijk en iedereen had zeker wel meerdere drankjes op, op kosten van de zaak zullen we maar zeggen. Na een uur mochten we weer verzamelen en gingen we naar een andere rooftop. Deze heet “the Attic” en was op de 16^e verdieping. Een totaal andere sfeer. Hier waren de Afro-Amerikanen flink vertegenwoordigt en ook het muziek naar. Heel lekkere muziek en er werd ook flink gedanst. Wij lieten het dansen even aan ons voorbij gaan want die meer dan 12000 stappen begonnen toch flink gevoeld te worden. En dan niet alleen in de voeten maar ook in de rest van ons lichaam. Ook hier zouden we recht hebben op één drankje maar werd dat ondertussen toch meer. Ook hier vloeide de drank rijkelijk al ben ik er toen mee gestopt. Ik merkte dat ik te moe was en als er meer alcohol in zou gaan dan zou ik daar ter plekke in slaap storten. Dus voor mij werd het jus d’orange. Kenneth sloot zich daar ook maar  bij aan. Toen werd het tijd voor onze laatste rooftop. Dat werd de Skybar en die zat op de 32^e verdieping. Het zal hoogst waarschijnlijk aan ons liggen maar die vonden we het minst leuk. Kenneth had het al heel snel gezien en wilde wel naar ons hotel terug. We waren moe en hier konden niet makkelijk staan of zitten. En het is ook heel lastig om in een sfeertje te blijven als je niet meer wilt drinken. Claudia en Redmer zijn nog wel even gebleven maar omdat het toch zo was dat je hierna op eigen gelegenheid naar huis moest komen gingen Kenneth en en alvast op pad. Weer liepen we Times Square over richting ons hotel. Een aantal winkeltje inlopen omdat ik nog aan het kijken ben voor iets leuk voor de meiden maar dat valt toch echt niet mee. Of het is te groot, niet de juiste kleur, belachelijk duur of totaal niet leuk. Het is echt wel jammer dat de Dollar zo duur staat ten opzichte van de Euro want dat maakt het shoppen echt een stuk minder leuk. Maar we houden vol, we hebben nog een paar dagen.