Dag 4 Een speciale dag waar geen einde aan kwam

Vandaag was het een speciale dag. Daarom vonden Kenneth en ik ook dat we wel samen op vakantie mochten. Twaalf jaar geleden gingen we naar de Efteling om elkaar het ja-woord te geven.

Eigenlijk is 12 ½ een speciale datum in ons land maar wij vonden twaalf ook wel een mooi getal om te vieren. Dus hiep hiep hoera voor ons!!!!!!!! Vanmorgen kregen we van Claudia en Redmer een toepasselijk cadeau. Een peper en zout stel van New York. Iedereen van onze leeftijd weet natuurlijk die leuke scetch van Andre van Duin en Corrie van Gorp en dat liedje bleef de rest van de dag in mijn hoofd zitten. Maar dat was natuurlijk ook de bedoeling van het stel. Die weten wel hoe je iemand “gek” kan maken. Hahahahaha

We gingen vanmorgen weer om half negen op pad. Dit keer naar de Deli om de hoek. We vinden het leuk om elke keer op een andere plek te eten. Of dit nu ontbijt of diner is. Zo zie je natuurlijk het meest van al de etenstentjes die New York rijk is. Elk tentje heeft zijn eigen plussen en minnen en dit tentje vond ik als grote plus vers gesneden fruit hebben want de rest viel daarnaast een beetje tegen. Maar ach, we hebben het weer geprobeerd.

Na het ontbijt gingen we richting de Big Bus die ons een paar haltes verder zou brengen.

We gingen naar de Empire State building. Het is dat Redmer een heldere blik had anders waren we zo voorbij de ingang gelopen want die valt nu niet echt direct op. Maar hup, Claudia en ik in de remmen, rechtsom keer en naar binnen. Dat ging nog een wel even duren want blijkbaar geloven ze daar ook in het “Disney-systeem” van elle lange wachtrijbanen. Nu was het niet echt druk nog maar de banen stonden wel al uitgesteld en we moesten ze toch uitlopen. En wat was het groot daar onder het gebouw. Er leek geen einde aan komen. Maar uiteindelijk kwamen we toch bij de liften die ons naar boven zouden brengen. Door de New York pas konden we niet verder komen dan de 86^e verdieping. Maar dat vonden we geen probleem. Je kan nog wel hoger komen maar daar hadden we dan voor moeten betalen. Aangezien en nog een andere wolkenkrabbersop ons schema stonden en ook dat we al op de Freedom Tower hadden gestaan vonden we het wel goed zo. Het is echt wel een geweldig uitzicht hoor. Niet te geloven.

Je komt echt ogen te kort. Van alle kanten hebben we foto’s genomen, van elkaar, met elkaar, zonder elkaar. Je kent het wel, we waren de uber-toerist. Maar acht he!!! We zijn in New York!!! Die New York Pass is wel een uitkomst hoor want je kan nu overal je ticket ophalen en naar binnen.

Nadat we weer beneden zijn gekomen zijn we eerst even wat gaan drinken om door te lopen naar de volgende op ons lijstje. Flat Iron Building. Dat ligt niet al te ver van de Empire State Building af. Het is een klein stukje lopen. Je voelt het al, de thema van de dag zou weer LOPEN zijn.

Na de Flat Iron aan de buitenkant te hebben bezichtigd ,want helaas mag je er niet naar binnen, gingen we weer op de bus richting Washington Square. Wat een ongelovelijk lekker parkje is dat zeg! Heerlijk vrolijk en relaxed. Nu hielp het mooie weer vandaag natuurlijk wel want de zon heeft heerlijk geschenen tot een uur of zeven. Toen kwam er even een regengebiedje over van een uur  en daarna was het weer droog.

Maar terug naar Washington Square. Zo leuk met die kinderen in de fontijn. Overal waren mensen muziek aan het maken. Er stond gewoon zelfs een piano midden op het pad. Rondom het Park is er een universiteit en dat kan je ook wel zien aan de mensen die in het park bezig zijn. Kan heel goed begrijpen dat de studenten op deze dag ervoor kozen niet in de collegezaal te zitten. Al moet je dit natuurlijk dan weer niet te vaak doen.

Toen dachten we dat we wel dat we het stuk naar Little Italy en China Town konden lopen. Dat is ook goed gelukt hoor maar hele afstanden lopen beginnen we nu toch wel echt te voelen hoor. Mijn lichaam is natuurlijk van zichzelf al niet het best maar na zoveel dagen het uiterste te vergen dan moeten de hulptroepen in de vorm van kleine witte vriendjes wel heel erg hun best gaan doen.

Maar het doel heiligt de middelen en ik werd zo vrolijk in Italy en China. We kwamen een beetje onduidelijk aan want zo zagen we Chinese borden en zo deed het weer Italiaans aan. Ik had al begrepen dat Little Italy flink terein heeft verloren in de loop der jaren en dat was ook wel te zien. Maar toen we duidelijk hadden dat we voor een Chinees etenszaakje stonden en daar veel mensen Chinese mensen zagen zitten gingen  we naar binnen. Als de Chinese mensen het zelf eten weet je dat het goed is. En het was goed!!!! Wat was dit lekker zeg. We hadden ieder wat anders genomen. Kenneth had kip met mango, Claudia had kip met ananas, Redmer had spicy garnalen en ik had kip met cashewnoten. We hebben echt zitten genieten.

Toen onze buiken helemaal vol zaten rekende we af. Dat was wel even een dingetje want hij wilde alleen cash en daar hadden we eigenlijk niet op gerekend. Dat was even flink graaien in onze portemonnee’s en tot aan de laatste dollar kwam op tafel. Alle Chinese overal op de wereld weten precies hoe ze hun boekhouding bij moeten houden. NIET zichtbaar in ieder geval, dan kan je nog alle kanten op. Maar het lukte en in Little Italy bleek dat er om de drie meter een ATM stond dus we konden het gelukkig gelijk weer een beetje aanvullen. De zon scheen, straten waren afgezet en er hingt een gezellige sfeer. En toen kwam de kers op de taart!............Christmas in NewYork!!!!! Oh jongens, als een kind zo blij huppelde ik naar binnen. De kerstliedjes kwamen me alweer te gemoed en alles was kerst, kerst, kerst. Oh wat heerlijk. Mijn grijns kon niet groter worden. Lekker even rondgelopen, gekeken en gekocht. Ik kon me gelukkig wel beheersen en bleef de schade minimaal. Hoe leuk zijn die winkels toch! Wat jammer dat die winkels in Nederland niet zouden lopen want ik zou er direct eentje willen starten. Echt!

Nadat we nog een beetje hadden rondgesnuffeld gingen we met de bus weer verder richting the High Line. Dat werd een beetje een tegenvaller. Wat was het daar druk. Dat blijkt het ergste te zijn in het weekend. Helaas konden we, gezien al onze andere plannen, dit niet anders plannen. We liepen in file verband en ook nog in een flink tempo. Eerst een stukje naar links, nee dat werd het toch niet. Dit gingen we niet naar het eind volhouden.

Dus toch rechtsomkeer en richting The Chelsea market. Daar was het wel heel leuk en toen we even zaten te wachten op Redmer die wat drinken kocht kreeg ik gelijk mijn kans voor mijn goede daad van de dag. We zaten naast een ATM en Kenneth ziet daar ineens een mobiel op liggen. Een Samsung. Gelukkig had die mevrouw niet echt een goede beveiliging op haar mobiel en kon ik hem openen. We zagen dat die van Karen was want dat stond op haar voorblad maar nou nog een manier vinden om met Karen in contact te komen. Terwijl we dat aan het bedenken was ging haar telefoon rinkelen en ik wisselde een blik met Claudia wat te doen. We besloten maar op te nemen en wat bleek…..het was Karen zelf die op zoek was naar haar telefoon. Dus ik vertelde haar dat we hem gevonden hadden, waar we waren en vroeg aan haar waar zij was. Ze was dus niet in staat om haar telefoon te komen halen en vroeg me of ik het ergens achter kon laten. Dat deed ik dus bij de banketbakker. Al pratend met haar liep ik er naar toe en legde de situatie uit aan het meisje achter de kassa. Vervolgens heb ik haar de telefoon gegevens zodat de dames samen uit konden zoeken hoe ze dit het beste op konden gaan lossen. Gaf me toch wel een goed gevoel. Makkelijk was het geweest om hem in mijn zak te stoppen en hem in Nederland te resetten. Het was een mooie Samsung. Maar dit was payback voor het verliezen en terugkrijgen van Yentle’s telefoon twee jaar geleden. Toen waren we ook zo blij dat ze hem weer terug kreeg.

Op onze gemak verder door the Chelsea Market gelopen en aan de andere kant er weer uitgekomen. Toen wilde we weer richting het hotel. Het was een warme dag en het energiepeil stond behoorlijk laag. Dit keer maar verder met de metro. Dat is toch wel even een ding hoor om uit te zoeken welke lijn je nodig hebt. Waar dat station dan is en dan ook goed opletten welke kant je op moet. Het is allemaal wel logisch maar dan heb je niet echt rekening gehouden met eventuele veranderingen die met een A4-tje aan de muur wordt opgehangen. Nadat we een half uurtje op een lijn stonden te wachten, en sommige zittend, keken we toch nog een stukje verder dan ons neus en zagen toen goed het A4-tje. Dat werd dus een andere lijn en dan een overstap. Het lukte allemaal prima hoor maar als je moe bent en de benen zwaar dan wil je toch graag naar het hotel.

Na het avondeten wat we bij Applebees hebben gedaan hadden we nog iets op de planning staan. Als tip had ik van Esther gekregen dat de Rockefeller ook leuk in de avond is en dat leek ons ook wel wat. Nadat het de eerste keer niet lukte door de mist gingen we nu voor poging twee. Dit keer ging het prima en konden we nadat we de tickets opgehaald hadden naar boven. Wat een geweldig uitzicht zeg!!!! Wat een belevenis was dat. We hebben weer prachtige foto’s gemaakt en hebben the City in al haar pracht bewonderd.

Toen hield het op. Ik was zo ontzettend moe. Ik kon echt niet meer verder. Ik ben toen we in de hotelkamer aankwamen nog wel gaan douchen maar toen ik op bed ging liggen ging ook gelijk mijn lichtje uit. Ik heb niets meer gezien of gehoord van de andere. De batterij was helemaal leeg.