Dag 5 Het genieten houdt maar niet op

Onze laatste hele dag hier in NY en wat gezien onze planning bijna leeg. Omdat we er zo’n hoog tempo op na houden waren we al grotendeels door onze lijst heen met bezienswaardigheden of dingen die we wilden doen. De dag was dus grotendeels vrij in te vullen. Dat was ook wel fijn want we konden daardoor ook even wat gas terug nemen. Zonder dat dit echt uitgesproken was besloten we dat we de wekker maar even lieten voor wat hij was en konden we wat uitslapen. Even proberen die batterij nog wat op te laden voor de eindsprint. Want het is niet of dat we vandaag helemaal niets gedaan of gelopen hebben.

Toen we wakker werden was het nog wel droog maar vrij snel daarna ging het toch regenen, Dat was al voorspeld en daar hadden we ook al gezien  de planning de afgelopen rekening mee gehouden. Wat dat betreft mogen we toch helemaal niet klagen want we hebben echt alles kunnen doen met de beste weersomstandigheden van deze week. Doordat we dus niet veel meer hadden staan op ons wenslijstje hadden we de ruimte om nu te kijken voor iets binnen te doen en dan kom je al gauw uit op een museum. We twijfelden tussen het American Museum of Natural History of het Metropolitan Museum of Art. We gingen maar voor de Met omdat we eigenlijk niet wisten waar we voor moesten kiezen. Beide hadden we nog nooit gezien en wilden we wel eens bekijken.

Maar terug naar vandaag. We gingen een uur later dan gewoonlijk op pad om te eten en we probeerde weer een andere Deli. Deze had weer heerlijke broodjes. Kenneth en ik ontbijten altijd stevig waar we dan de rest van de dag tot aan het avondeten op kunnen teren.

Tijdens het ontbijt werd weer uitgevogeld welke metro of bus we het beste konden nemen. Dit keer was de metro het handigst want ook al stop de blauwe lijn van de Big Bus voor de deur, het hield wel een reistijd van zeker anderhalf uur in omdat hij pas vrij laat op de route aan de beurt is. Dus werd het de metro. De NYC subway app werd weer geopend (een van je beste vriendjes als je in NY bent, onmisbaar voor het gebruik van de metro) en gekeken welke lijn we het beste konden nemen. Dit keer was het ook overstappen van de gele lijn naar de groene lijn.

Nu even een klein stukje over de subway.

1.       Wij kochten elke keer een single ride ticket. Die kosten 3 dollar per stuk en daar kan je twee uur lang gebruik van maken. Dit houdt wel in dat je niet meer door exit poortjes heen kan. Je moet underground blijven. Met ervaring hiermee wijzer geworden want het kost je gewoon een extra kaartje en dan is het niet meer echt een goedkope manier van reizen

2.       Het is niet echt de meest duidelijke vorm van transport want in de metro wordt niet echt aangegeven welke halte er aan zit te komen. Ook de namen zijn op de perrons niet altijd even duidelijk te zien. Dus als je in de metro zit is het heel goed opletten wanneer je een perron oprijdt of dit toevallig de perron is die je moet hebben en dan als een speer gaan bewegen want de deuren gaan automatisch open en ook weer zo dicht. Gelukkig waren wij met zijn vieren en hield er altijd wel een zijn ogen goed open.

3.      Als je dan op het juiste perron bent aangekomen ga je eerst goed rondkijken welke kant je heen moet lopen. Zeker als je een overstap moet maken. Met een overstap moet je kijken welke richting downtown of uptown is. Wij liepen dus de verkeerde kant uit en kwamen daar na de poortjes pas achter. Das dan vervelend want je kan je vergissing niet meer herstellen en moet gewoon een nieuw kaartje kopen om op het perron te komen. Eenmaal eruit is altijd eruit en ze heten dus niet voor niets “single ride”.

Eenmaal weer in de goede metro gingen we verder op pad naar The Met en dat verliep wel weer soepel. Op zich als je de spelregels van the subway een beetje begrijpt dan is het allemaal prima te doen. Vlakbij de The Met zagen we nog een dierenwinkel en natuurlijk moesten we daar ook nog even naar binnen. We hebben in totaal 3 harige meiden thuis op ons wachten dus ook voor hun wilden we een kleinigheidje meenemen. Wat een dingen zie je daar toch hangen. Als ik zou willen zou ik ook een hele garderobekast voor Little miss Pip nodig hebben.

Maar ik wil niet hoor. Ze heeft al haar eigen kleding aan en daar heeft ze het al warm genoeg mee. Af en toe een wasbeurtje en en knipbeurtje en dan ziet ze er al prima uit van zichzelf. Al kan ik er toch ook wel heel erg om lachen als je ziet wat er allemaal te koop is voor je hondje.

Bij de Met aangekomen waren we blijkbaar niet de enige die hadden besloten dat dit het beste weer was voor een museumbezoek. Wat was het druk. Maar the Met is zo groot dat je daar binnen nou ook weer niet zo heel veel van merkt. We hebben bijna de gehele benedenverdieping gedaan en we konden alles prima zien. Er is echt voor elk wat wils en we hebben alle vier zeker wel ergens van genoten. Het was een welbesteed cultureel ochtendje. Rond half twee  hadden we er genoeg van en wilden we weer naar buiten. Daar wilden we de Big Bus nemen om richting een Mall te gaan maar die liet enorm lang op zich wachten. Na een half uur wachten hoorde we van iemand dat 5th Avenue helemaal was afgezet voor een Joodse Parade waardoor het verkeer helemaal vast was gelopen. Die bussen stonden waarschijnlijk opgestapeld op elkaar shocking klem te wachten totdat het voorbij was. Dus wijziging van de plannen. Wat gaan we nu doen?

Kenneth zat er even helemaal doorheen en die wilde ook al niet mee naar de Mall en besloot naar het hotel terug te gaan. Redmer, Claudia en ik wilden de Brooklyn Bridge nog gaan bekijken. Die laatste spullen voor het thuisfront moesten dan nog maar even wachten. Het was droog en de kans was dat dit ook zo zou blijven tot aan 18:00 uur. Dus samen liepen we naar de Subway waar we afscheid van Kenneth namen en wij doorgingen naar the Brooklyn Bridge.

Wat is dat een geweldige brug. En hoe super dat je daar op kan staan. We waren heel blij dat we die toch nog zijn gaan doen want het was het laatste ding op ons “to-do-list” en nu zagen we hem toch nog van dichtbij. De brug hebben we voor iets minder dan de helft gelopen. We zagen het niet zitten om hem helemaal over te lopen want je moet hem anders ook nog eens terug. We konden ook wel de watertaxi nemen om terug te komen maar we wisten dat er een Big Bus stop onder bij de brug was dus hiermee konden we dan weer richting het hotel komen. Nou waren onze tickets eigenlijk wel verlopen maar tijdens onze dagen hier zijn die nog niet een keer goed gecontroleerd. Ze kijken er gewoon niet naar. Je zwaait wat met je papiertje waar ze aan vastgeniet zitten en dan is het al gauw goed. Dus ook niemand die het controleert wat erop staat. Dit stukje van de rit hadden we trouwens gisteren niet afgemaakt dus dat zagen we nu ook gelijk nog even.

Maar wat was het druk op de weg. Het was weer achteraan aansluiten en als je dan ziet hoe die auto’s en bussen rijden! Je houdt je hart vast elke keer. Ik ben echt niet gauw bang op de weg, rij overal naar toe maar hier in New York weet ik dat nog zo net niet. Ze wisselen vlak voor je auto of in dit geval vlak voor je bus van baan. Het meest favoriete accessoire op een auto is “by far” de claxon. Daar blijven ze op hameren.

Zelfs als je ziet dat de eerste vijfhonderd meter voor je iedereen helemaal stil staat dan is het blijkbaar toch nog nodig om als een malloot op je toeter te blijven hangen. Ik vraag me werkelijk af of iemand ooit heeft meegemaakt dat de weg voor hun is open gegaan als de Rode zee voor Moses. Want anders begrijp ik werkelijk niet dat die mensen zelf niet in kunnen schatten dat het totaal niet helpt om maar te blijven toeteren als iedereen voor je ook stil staat. Die staan daar toch ook niet voor hun lol. Niemand gaat voorin een rij staan met hun auto en bedenken: “Nou dit is een lekker plekje, even kijken of ik mijn mede weggebruikers knettergek kan maken door niet meer te bewegen”. Echt die toeter!!!!!!

Eenmaal weer in het hotel aangekomen werd Kenneth wakker van ons en gingen we heel even relaxen. Ik startte met mijn blog want daar was wat vertraging in gekomen. Redmer en Claudia gingen ons inchecken voor morgen en Kenneth zat er gezellig bij. Toen begon het ineens te regenen. Echt niet normaal meer. Je zag het met windvlagen echt langs het raam komen. Dat hadden we toch heel goed gedaan. Weer alles uit de dag kunnen halen zonder dat we echt nat zijn geworden. Prima gedaan toch al zeg ik het zelf.

Voor het diner besloten we om een keer goed af te sluiten en dat werd een sushi restaurant hier niet al te ver vandaan. Het regende nog wel een beetje dus we wilden zo dichtbij mogelijk blijven. Het werd Natsumi en dat was op 4 minuten lopen. Dit restaurant was een zeer goeie keus en we hebben heerlijk gegeten.  

Na het eten was het droog en liepen we nog even naar Times Square voor de allerlaatste dingen voor de meiden thuis en toen was het tijd om afscheid te nemen van alle mooie lichtjes “by night”. Het was een belevenis om het allemaal van dichtbij te kunnen zien. Het is echt een niet te beschrijven gevoel als je daar rondloopt met alles erom heen. Ben zo blij dat we hier nu eindelijk zijn geweest. Het is echt een droom die is uitgekomen.